Loebèr

Bij Loebèr kan je gerust spreken van een boekbindersgeslacht. De beroemdste telg is Johannes Aarnout Loebèr Jr. (1869-1957). Maar zijn grootvader oefende dit beroep ook al uit. Zijn vader J.A. Loebèr Sr. was eveneens actief als boekbinder van 1839 tot ca. 1890. De binderij was gevestigd op Rapenburg 103 in Leiden. Zijn zoon ging bij hem in de leer en was al jong gefascineerd door dit handwerk dat hij tot een kunst verhief. Hij ontwierp en vervaardigde vanaf ca. 1890 fraaie boekbanden in de stijl van de zogenaamde Nieuwe Kunst. Sommige van zijn ontwerpen waren zeer luxueus uitgevoerd, o.a. in gebatikt perkament. Hij bond veel in opdracht van Leidse hoogleraren en studenten, maar ook heel veel voor de Haagse bankier en musicoloog D.F. Scheurleer. Enige tijd gaf hij in het pand aan het Rapenburg ook cursussen.

 

In de loop der jaren ging hij zich steeds meer bezig houden met de bestudering van het handwerk. In 1895 richtte Loebèr Jr. de Vereeniging Kunst Toegepast op Boekbanden op en hij was ook de drijvende kracht achter het vaktijdschrift “De Boekband”, vanaf 1895. Hij stond sterk onder invloed van de Engelse Arts and Crafts Movement en propageerde de woorden van William Morris ‘de handwerker moet kunstenaar, de kunstenaar handwerker worden’. In 1904 vertrok hij naar Elberfeld (Wuppertal) waar hij leraar (later hoogleraar) werd aan de Kunstgewerbeschule.

 

Loebèr publiceerde heel veel over zijn vak, o.a. in Duitse vaktijdschriften. Een bekende publicatie van hem is: “De geschiedenis van den boekband” (Amsterdamse Grafische School, 1935).

Loebèr was behalve boekbinder ook ornament-tekenaar en houtsnijder. Hij had grote belangstelling voor de Indische kunstnijverheid (textiel/bamboe/houtsnijwerk/metaalbewerking) en publiceerde daar tussen 1900 en 1937 heel veel over. De Indische kunstnijverheid  oefende grote invloed uit op zijn eigen werk als ontwerper.

J.A. Loebèr Jr. overleed in 1957 in Elberfeld (Wuppertal).